Sortis
acciottadas
de
Marinella Sestu
In
foras est ancora frischixeddu
cuadduda
est s’istadi.
De
sa fentana affaccada
mi
lompit scinizzosu
su
cri-cri de unu grillu
aguantau
a una pertia de sarmentu
chi
s’arriscat a cara manna
a
fastigiai sa luna
mancai
scipiat chi mai dd’at a basai.
Totu
est chietu
nudda
strobat s’aria…
Ma
in sa menti mia
is
pensamentus
tenint
sonus longus e sighius
e
su torra boxi inzoru
candu
lompit, ferrit.
E
castiu scorada su mundu
chi
attòbiat dis de disisperu
cali
trigu crasi s’at a messai
comenti
s’òmini at a fuiri s’inferru?
A
brazzus bascius pendi-pendi a is lumbus
no
si tenit prus sa forza de si opponni
a
chini no conoscit fàmini e dolori
a
chini s’arrori
in
ogus malassortaus de is pipieddus
mai
at scorriau a manu grai su coru.
E is ladronis de is bisus
prus bellus
sighint
a spainai
pibionis
de tirria a car’ ‘e prenda
a
sciòlliri velenus in i’ sùlidus de s’aria
a
arziai muntronaxus
mascaraus
de avanzamentu
a
si crei prus potentis finzas de su Babbu Mannu.
Sa
timorìa oramai furriat sa certesa
no
nc’est crai chi oberigiat tancaduras arruinadas.
Ma
in s’erba chi arrandat su pranu
oghixeddus
biazzus s’alluint de coloris
e
in custu mundu chi parìat sciusciau
sperus nous scabullint
sortis acciottadas.
_______________________
Oppressi
destini
Fuori
è ancora frescolino
capricciosa
è l’estate.
Dalla
finestra aperta
arriva
impaziente
il
frinire di un grillo
appoggiato
ad un tralcio di vite
che
sfrontato vuole
corteggiare
la luna
anche
se sa che mai la potrà baciare.
Tutto
è quieto
nulla
stordisce l’aria…
Ma
nella mia mente
i
pensieri
suoni
hanno lunghi e continui
e
il loro eco
quando
giunge, assorda.
E
afflitta guardo il mondo
che
incontra giorni di spavento
quale
grano domani verrà spaccato
come
potrà l’uomo evitare l’inferno?
A
braccia basse lungo i fianchi
non
si ha più la forza di opporsi
a
chi non conosce fame e dolore
a
chi l’orrore
negli
occhi di creature sfortunate
mai
ha strappato nel profondo il cuore.
E
i ladri dei sogni più belli
continuano
a spargere
acini
d’odio come fossero perle
a
sciogliere i veleni nei soffi dell’aria
ad
alzare mondezzai
mascherati
di progresso
a
credersi più potenti persino del Padre Grande.
La
paura rivolta la certezza
non
c’è chiave che apra ruggini di serrature.
Ma
nell’erba che ricama la campagna
germogli
di freschi colori s’accendono
e
in questo mondo che sembrava spezzato
nuove
speranze sciolgono oppressi destini.
Nessun commento:
Posta un commento