Non
ses pius
de
Antonio Sannia
Ses
'istada mudore,
funtana
de disizos,
e
alenu chi 'olat in su 'entu;
brama,
sentidu, amore,
lugore
po sos chizos,
sole
chi a su coro dat cheghentu.
Ses
istada brassolu,
che
luna prena dandemi consolu.
E
ses istada iscuru,
cun
in coro lumeras,
culilughes
ch'atzeden s'infinidu;
lacana
chena muru,
funtana
'e milli isperas,
chigula
ch'in su chelu jaru nidu,
dipinghet
d'ermosura,
fiorinde,
sas mattas de sa mura.
Ses
istada sienda,
in
d'unu coro frittu
fiudu de sas abbas de s'
'eranu;
unda
de mare e prenda,
che
foza intro 'e su littu,
'asada
da' sa lughe 'e su manzanu.
E
ses istada ormina,
de
pes isculzos chena raighina.
Finas
pregadoria,
ses
istada in sa vida,
oratzione
dimandande affettu;
m'as
mustradu sa 'ia,
ch'apo
serradu a sida,
fuinde,
ca po me fit solu apprettu,
in
chirca 'e ateru logu,
de
recreu, de vissios e de giogu.
E
ses istada riu,
de
abbas friscas, raras,
chi
curren infundinde ateras benas;
sa
littera 'e s'adiu,
an
iscrittu sas laras,
lughidas
de amore e como anzenas.
Ma
in cussu tinteri,
su
sentidu po me fit furisteri.
_______________________________________
Non
sei più
Sei
stata silenzio,
fontana
di desideri,
respiro
che vola nel vento;
anelito,
sentimento e amore ,
splendore
per gli occhi,
sole
che al cuore da calore.
Sei
stata culla,
come
luna piena dandomi conforto
E
sei stata buio,
con
nel cuore luminarie,
lucciole
che accendon l'infinito;
confine
senza muro,
fontana
di mille speranze,
cicala
che nel cielo nitido,
dipinge
di bellezza
nel
fiorire, i cespugli delle more.
Sei
stata tesoro,
in
un cuore freddo,
senza
l'acqua della primavera;
onda
del mare e perla,
come
una foglia del bosco
bacciata
dalla luce del mattino.
E
sei stata orma,
di
piedi scalzi che non han radici.
Anche
preghiera
sei
stata nella vita,
per
chieder solo affetto;
mi
hai mostrato la via,
che
ho chiuso con frasche,
scappavo,
era solo imbarazzo,
in
cerca d'altri luoghi
di
vizi, godimento e gioco.
E
sei stata fiume
di
acque fresche,
che
bagnan ora altre sorgenti;
la
lettera dell'addio,
hanno
scritto le labbra,
lucide
di amore e non più mie.
Ma
in quel calamaio,
per
me il sentimento era straniero.
Prima
classificata alla IV editzione de su Premiu de poesia sarda "Armando
Pira" - Nuoro 31 agosto 2017
Nessun commento:
Posta un commento