Pipia
antiga
de
Marinella Sestu
Sena
‘e pasiu su sinu
ancora
anninniat
disigius
de mamma.
Intre is didus marrìus
is pisus de s’arrosariu funt
misterius.
Surrungius
as serrau
in
su calasciu
de
is bisus impossìbilis
incadenaus
a
su pantàsima de un’ amori
chi
t’at boccìu s’ànima.
Strangia
in
s’aposentu bonu de s’ospìziu
acciuvada
in s’ottomana a froris scolorius
de attesu paris
unu pilloneddu attitirigau
unu pilloneddu stasìu
surdu a is ciucìus
de
chini comenti tui no bivit.
No
scis
cantu
ses bella
arrosa
colori de vaniglia
is
raius de su mericeddu
ti
losingant
e
tui reìna
in
su scurìu de badas chi t’ingiriat…
finze
Caravaggiu t’iat a pintai.
Ti
biu pipìa antiga
accabai
s’arrosariu in prantu…
In
cussas làmbrigas
scoberru
su
càbidu scappiau de su perdonu.
Bambina antica. Instancabile il
grembo/ancora culla/desideri di madre./Tra le dita scarnite i grani del rosario
sono misteri./Rimpianti hai chiuso/nel cassetto dei sogni
impossibili/incatenati/al fantasma di un amore/che ti ha ucciso
l’anima./Estranea/nella stanza buona dell’ospizio/immersa nel divano con i
fiori sbiaditi/uccellino infreddolito pari/uccellino smagrito/sordo ai
cinguetìi/di chi come te “non vive”./Non sai /quanto sei bella/rosa colore di
vaniglia/i raggi del meriggio/ti carezzano/e tu regina/nell’inutile buio che ti
aggira…/anche Caravaggio ti dipingerebbe./Ti vedo/bambina antica/finire le
preghiere in pianto…/in quelle lacrime/scopro/il lembo disciolto del perdono.
Nessun commento:
Posta un commento