Cantone
de su campanarzu de Arasolè
de
Francesco Masala
Totu,
in bidda, mi fentòmana
Culubiancu,
campanarzu.
So
pagadu pro sonare.
Sa
idda est unu trighinzu
e
bi morit paga zente,
ma
sa campana ’e sos mortos
at sempre ite fàghere:
trigésimos,
annales,
deghennales, chentenàrios.
Sos
chi restan pagan e deo sono,
a
segundu sa paga, su mementu.
Cherzo
narrer, pro sos pòveros
sos
toccos sunu ses,
dóighi
pro sos riccos,
degheotto
pro sos preìderos.
A
contos fattos, non b’at mancu male
s’arte
’e su campanarzu.
Oe,
a la narrer giusta,
sos
toccos de campana sunu gratis:
su
mìnimu chi deo pota fagher
pro
ammentu de sos laribiancos,
sa
classe ’e ferru, sos cumpagnos mios
interrados
in-d unu campusantu,
in
mesu a sas àrvures biancas,
addae,
in terra ’e Russia.
Nd’amus
fatu ’e caminu
dae
Arasolè
fintzas a sas àrvures
biancas.
Inoghe sun restadas
sas candelas de mortu,
sas féminas nieddas,
sos
toccos de campana,
sas
préigas de Don Fele.
In
bidda, naran chi mi so sarvadu
ca
sono sas campanas.
Su
passadu est passadu.
Segundu
Preidu Fele,
Deus
at fraigadu sa Sardigna
cattighende,
cun su pê a fiamaridas,
unu
trighinzu ’e pedras
restadu
in su cestinu.
Segundu
me, aiat unu gallu
su
pê chi at cattigadu Arasolè.
Cherzo
narrer: su passadu est passadu
ma
nudda est cambiadu.
Inoghe,
sutta s’umbra ’e campanile,
sos
piseddos de oe
giogan
a su giogu de sos caddos.
Est
unu giogu chi faghiamus nois,
sos
de sa classe ’e ferru, dae piseddos.
B’est
un’isquadra ’e pòveros,
sos
mammutones, fàghene sos caddos,
comente
a narrer, grùsciana s’ischina;
e
un’isquadra de riccos,
insocatores,
faghen cavaglieris,
comente
a narrer, sàltiana sos caddos:
Una
brincat sa luna…
Duos
brincan sos boes…
Tres
brincan sos res…
Chimbe
brinca e linghe…
Ah,
ah, azis isbagliadu…
azis
ismentigadu…
Battor
brincat su attu…
Ma…
bae… nisciunu isbàgliu…
Emmo…
emmo… isbagliadu…
Bè…
mudos… grusciàdebos…
si
no… ispuntadas de pê…
Cumpresu,
bona zente?
Nudda
est cambiadu.
Sos
pòveros si torran a grusciare,
toccat
sempre a issos
a
fàghere sos caddos:
sos
riccos brincan semper
e
no si grùscian mai.
__________________________
Ballata
del campanaro di Arasolè
Tutti,
in paese, mi chiamano
Culobianco,
il campanaro.
Sono
pagato per suonare.
Il
paese è un pugno di case
e
vi muore poca gente,
ma
la campana dei morti
ha
sempre lavoro: trigesimi,
annali,
decennali, centenari.
Quelli
che restano pagano e io suono,
secondo
la paga, il memento.
Voglio
dire che per i poveri
i
rintocchi sono sei,
dodici
per i ricchi,
diciotto
per i preti.
Tutto
sommato, niente male
il
mestiere di campanaro.
Oggi,
a dir la verità,
i
rintocchi sono gratis:
è
il meno che posso fare
per
quelli dalle labbra bianche,
per
la classe di ferro, i miei compagni
sepolti
in un cimitero di guerra,
in
mezzo ad un boschetto di betulle,
là,
in terra di Russia.
Ne
abbiamo fatto strada
da
Arasolè
fino
al cimitero di betulle.
Qui
sono rimasti
i
candelabri funebri,
le
donne vestite di nero,
i
rintocchi della mia campana,
le
prediche di Prete Fele.
In
paese dicono che mi sono salvato
perché
suono la campana.
Ma
il passato è passato.
Secondo
Prete Fele,
Dio
creò l’isola di Sardegna
calcando,
con il suo piede di fiamma,
un
mucchio di pietre
rimasto
nel suo cestino.
Secondo
me, il buon Dio aveva un callo
al
piede dove è posta Arasolè.
Voglio
dire: il passato è passato
ma
nulla è cambiato.
Qui,
sotto l’ombra del campanile,
i
ragazzi di oggi,
ancora,
giocano alle cavalline.
È
un gioco che facemmo anche noi,
la
classe di ferro, da ragazzi.
C’è
una squadra di poveri,
i
mammutones, fanno le cavalline,
cioè,
curvano la schiena;
e
una squadra di ricchi,
gli
insocatores, fanno i cavalieri,
cioè,
saltano sui poveri cavalli:
Una
salta la luna…
Due
salta il bue…
Tre
salta il re…
Cinque
salta e lecca…
Ah,
ah, avete sbagliato…
avete
dimenticato…
Quattro
salta il gatto…
Ma
va… niente sbaglio…
Sì…
sì… sbagliato…
Bè…
zitti… curvatevi…
se
no… sono pedate…
capito,
buona gente?
Nulla
è cambiato.
I
poveri si curvano,
tocca
sempre a loro
fare
le cavalline:
e
i ricchi saltano sempre
e
non si curvano mai.
Nessun commento:
Posta un commento