Mai
ti lasso
de
Pietro Cui
A
pobidda mia Lughia
Tertzinas
I
Mai
Ti abbandono prenda mia
mancari
etza e chi diventes fea
T’ammiro
che cando fis in giovania.
Tando
fis cantu una dea
e
tottu mi as dadu anima e coro
m’as
cumpresu e agiuadu in dogn’idea.
M’as
appretzadu pius de s’oro
in
tantas oras de felicidade
o
tristura passadas culpa insoro.
De
cuddos ch’in custa umanidade
andan
continu poninde velenu
ei
su frade bocchinde su frade.
Nois
invece de su fele anzenu
amos
lassadu perdere e passare
cun
s’affettu placidu e serenu.
Po
cussu non Ti potto abbandonare
ca
fis bona sincera e astuta
continu
che a prima T’app’amare.
Ca
si solu mi mancas un’iscuta
est
troppu su meu disisperu
finas
a esser de sa terra suta.
Ses
pius de un’istadu e un’imperu
s’affettu
chi Tue mi as dadu
non
potto esser che boia severu.
Si
puru su divortziu an bogadu
deo
T’istimo che in pitzinnia
si
puru barantott’annos at passadu.
Cando
sa die po sa prima ia
m’as
dadu cuddu asu affettuosu
chi
mai ismentigare non podia.
E
cando mortu in s’eternu riposu
chi
at a benner de morrer sa die
finas
tando app’a esser orgogliosu.
Si
sa morte che leat prim’a mie
a
Tie accanta pottan seppellire
chi
finas impare semus inie.
II
Finida
custa vida de suffrire
appaghende
in parte su chi disizas
ma
non podinde casteddos costruire.
A su mundu as dadu battor
fizas
e
tottar battero sun coiadas
nara
de ite ateru ti fastizas.
Chi
semper affettuosas sun’istadas
e
oe lu potto narrer pius de prima
sun
de sos fizos insoro coronadas.
Sighende
cun sa propria istima!
Dae
Pietro Maridu Tou
Iglesias,
23.02.2016
Nessun commento:
Posta un commento