Ustrinas
de
Pier Giuseppe Branca
No
nd’isco si s’aembru tou, dolu
ti
siat o bolàntiga gosura
cando
a sa pinna pones manu e solu
intro
sa notte pìdiga che tura
nos
cumbidas, cun càntigos a bolu,
de
custu mundu, ràngulu e durcura.
E
tra rennegos, pore e bellas galas,
lompes
a camineras de isteddos
inue,
disserrende mannas alas,
boddis
ranos de astros minudeddos
e
rodiende a lenu a lenu falas
a
los mudare in lùghidos faeddos.
No
nd’isco si de veras est ‘asie
su
nàschere galanu ‘e sa maja
chi
frorit dae te tra notte e die,
ma
isco cantu dat sa poesia
tua
a s’ànimu nìbidu de chie
siat
bonu a nde sùmer’ s’armonia.
E
un ammaju isco de bisuras
chi
disvelat de te s’umanidade
manna
in bogare dae amarguras
e
gosos, giara, cussa veridade
ch’a
frades tuos, ànimas iscuras,
apparitzas
cun ànimu de frade.
Isco
comente, dìligu e lizeru,
s’estru
de sas paràulas chi rimas,
de
s’esistere isvelat su misteru
ch’intrinat
de se pèntumas e chimas
gos’
‘eranile e frittu disisperu,
sas
ultimas fainas e sas primas.
S’alenu
‘e s’arte tua at donare
su
mezus benidore a sas aèras
de
custa limba e custu poetare
tou,
ledre che milli sonazeras,
intro
su coro nos at a sonare
cun
unu repiccare ‘e galaveras.
E
galu as iscriere cantones
noas,
bonas a gìghere, che frinas,
sa
mùida de noas istajones
cand’in
nottes alluttas dae grinas,
a
cale siat astru las intones,
nos
ant a bènner’ durches che istrinas.
I°
prèmiu setzione poesia in rima in sa de XXX editziones de su prémiu de poesia
"Antoni Andria Cucca" Ossi, 22 de abrile 2017
Nessun commento:
Posta un commento