Soledade
de
Franco Piga
Sun
andados bighinos e amigos
e
niunu est pasende in su jannile,
ne
boghe amiga, rude ne gentile
intendes
pro fainas e isbrigos.
A
unu a unu tancas sos balcones
poi,
sa fronte arrumbas a sa janna,
t’inghirat
sa pena pius manna
ch’isfritat
aposentos e chizones.
Lagrimas
e caratza como falan
e
sola a su reposu t’incaminas,
in
mantas e mudine ti cunfinas
cun
sos bisos chi nudda ti regalan.
Est
in giru sa musa de s’amore
ch’ischidat
lena-lena sos disizos,
e
in coro s’ischidan atripizos
chi
s’alenu t’apretan e dulcore.
E
manos chentza pesu ti carignan
asciutendedi
in ojos s’umidore,
atzendinde
de sensos marigore
chi
ismarrida a sa note ti cunsignan.
E
bolas, abbratzendedi s’aera
in
lorumos de laras e suspiros,
inue
passione, carres e deliros
cunfortan
de sa mente sas anderas.
Ma
non lughet sa luna, ne isteddos
s’acheran,
pibiende sos amantes,
e
non cumparin manos intrigantes
chi
t’ispozen de blusas e cameddos.
Su
murutulu fritu de lentolos
a
un’ala che franghes intristida,
sa
musa, como istraca, est disparida
frimmende
amore, giogu e furriolos.
Cant’est
longa sa note in soledade
ch’isfidiada
sonnu non cuntzedit,
cando
curiosende a tie pedit
contos
de vida e de serenidade.
Cantas
bortas, sonnida, as isetadu
su
manzanu cun lughes e salvesa,
torra
pronta a mustrare cuntentesa
in
sa cara chi torra as mascaradu.
Mentzione
in su Prèmiu de poesia “Armando Pira” Nùgoro, 19/08/2016
Nessun commento:
Posta un commento