A
bortas
de
Gesuino Curreli
A
bortas mi dimando ite gabale
mi
torrant a sa mente istravagante
custas
rimas chircadas cun costante
impignu,
da chi serro su portale.
Ca
no isetto nisciunu: mescamente
su
sero, cando intendo soledade,
e
cun malinconia torro a s’edade
antiga
consumida dulchemente.
E
giogo cun fiamas prus ardentes
de
amores tempestosos, e buferas
de
palpitos, sentidos e chimeras
chi
m’ant nutridu in oras innotzentes.
E
un’ innotzente contu torrat solu
in
bucca ‘e sa fumosa ziminera,
si
solet, malinconica, sa sera
daremi
un’agasazu, unu consolu.
Che
Venere cullada dae sas undas
bessit
vergine e bella dae su mare,
gai
mi torrant a pizu tottu impare,
dae
sas umbras lontanas e profundas,
ammentos
chi dia cherrer mentovare.
E
tando pro frimmare ‘onzi mamentu,
sas
oras de amorosa imbriaghera,
imbento
sa poesia cun sa manera
onesta
de chie prestat giuramentu.
E
galu m’innamoro, e so cuntentu
de
poder rennovare, presumidu,
s’idea
chi sia poete riveridu,
ma
lasso custas rimas a su ‘entu.
Nessun commento:
Posta un commento