Su
giogu 'e sos sentidos
de
Renzo Rosa
Mai
a niunu si augurat sa morte
narai,
pensande a su contràriu
cando
t’ idia in cussu calvariu
a
manu tenta cun sa mala sorte
e
posca intro ‘e notte prenda mia
cando
fu’ deo solu a ti tentare
pregai:
“morte ‘eni a che la leare,
faghe
passare custa tribulia”.
Tra
die e notte in conca, sos sentidos
cambiain
comente de incantu:
intro
‘e die mi faghian santu
e
a notte su peus de sosmaridos
cando
mi pregasti a t’ azuare
ca
tropu fuit forte su dolore
nandemi
in lagrimas : « Si b’at amore
azuami
a manu tua a mi ch’ andare”.
Non
paret beru ma, b’apo pensadu,
de
ch’ istudare cuss’ internu fogu
ma
sos sentidos, issos puru in giogu,
ch’
an cussu pensamentu allontanadu
paris
in cussu logu ‘e marturìa
amos
patidu uguale totos duos;
deo
intendia sos dolores tuos
e
cumprendia sa pregadoria.
Apo
cumpresu, puite sos umanos
ti
prenain sas venas de morfina,
ma,
mancu deo sa legge divina
no
la podia cambiare cun sas manos.
Po
cussu ogni notte apo pregadu
o
morte, non sighes a istentare
beni
e no lu fettes prus penare
su
corigheddu chi m’est adduradu
e
si sentidos as, o morte fea,
chi
t’ ammoddigan cussu coro duru,
paris
cun issa leache a mie puru
ca
nois semus una cosa intrea.
Bennida
est, però m’ at imbrogliadu.
In
s’ora trista de s’ appuntamentu,
a
issa l’at passadu ogni turmentu
ma
a mie po piangher m’ at lassadu!
Segnalazione
sezione tema imposto al "Premio Logudoro" di Ozieri – 2008
Nessun commento:
Posta un commento