Esodo…
de
Giovanni Piga
Chirco
ma non resesso
de
la pintare in malas
sa
Ruche sana ‘e su sentiu umanu.
Tando
meledo e pesso:
s’aere
juttu alas
pro
bolare che rùnchine in beranu
a
tenner sos lampizos
d’unu
cras de mezoru pro sos Fizos
Ma
su tempus mischinu
chi
semus pedicande
non
mi lassat respiru ‘e libertade,
ca
s’ómine cainu
sos
pessos est lubande
a
su sentidu de s’umanidade…
e
non bi ridet chizu
ube
de pache non b’at assimizu.
Si
miro a ocru isortu
non
bio che isporu
in
pupias de zente isprasumada,
faghinde
s’iscunnortu
isperande,
in cudd’oru,
de
acatare sa “terr’impinnada”
chi
lis diat cossolu
e
alas nobas pro pesare bolu.
Dego
b’ispero galu
in
sa sapidoria
e
s’abistesa ‘e s’ómine “sapiente”,
chi
non pichet su malu
sa
binta a sa nadia
pro
chi su tempus nobu beniente
potat
rider galanu
in
su coro ‘e su mundu fitianu.
Fortzis
so cantadore
de
sònnios ebbia
e
non cumprendo s’àlinu ‘e sa Ruche:
est
gosu o est dolore?
est
pena o poesia?
Aperie-mi
s’àghidu ‘e sa Luche
chi
pota chirriare
su
bene dae su male… e isperare.
Binchidore
de su Trofeo “Antonio Pes” de Bortigali – 2017
Nessun commento:
Posta un commento