lunedì 28 ottobre 2019

Unu sonniu de amore de Gaspare Mele



Unu sonniu de amore
de Gaspare Mele  

Torrat a sa mente
cudda nobile zente,
chi ja un’annu como appo lassadu.
Cun basos e carinnos,
cortesias e impinnos,
mi bido dae Saffa lusingadu:
ite gioia, ite amore,
ma ite pena, ite dolore,
cando m’ischido e galu so sordadu!
Maleico sa terra,
su mare, s’aera, sa zente, sa gherra!

Saffa, incantadora,
settida fit in fora,
e deo pro bisonzu so andadu.
Li nei: «Pro piachere!,
narali a sa mere,
chi fatt’est s’incumanda chi m’at dadu».
Rispondet sa viola:
«Jeo so sola,
chi a tentare su locu mi hat dassadu!
Sos meres sun andados,
a una domo, chi sun invitados!».

Restei atturdidu!
Poi appo prosichidu:
«Ma, no ischis s'istentan a torrare?».
«Mah! Creo, istasero!
Non so secura. Ispero!
Chi torren a ora tarda pro chenare!
Seidi, unu mamentu!
O juches pessamentu?
Si cheres ti preparo a manicare!».
«O, no! Non nd’appo gana!».
«Eh! Ajò, manica si ti nde dana!».

Apparitzat sa mesa,
umile e cortesa.
Nàta: «Ajo! O mi lu pappo jeo!?».
«Si tue puru, sì chi pappo,
o times chi m’iscappo,
o chin tecus, proite sola, no m’arrèo?».
«Non cumprendes a mie!
Cando miro a tie,
crèe anzone meu,mi recreo!
Non nde ses persuasu?
Si cheres, bene meu, dàm’unu ’asu».

Ah! Ite pranzu prelibadu!
Ite ’asu fadadu
ch’in laras mias Saffa at imprimidu!
«Galu no so cuntenta!».
Mi leat a manu tenta
e in unu bancu m’au cunduìdu:
nos seimus front’a pare
e nàta: «Cand’at a sanare
su coro meu pro tene veridu?».
Prosichit ammaliadora,
nande: «Bene meu, ’asami ancora!».

La lei a sa testa
s’anghela modesta,
sutzande bucca a bucca su respiru:
avvintos ambos duos,
sos ocros mios e suos
fin belados de tantu ammiru.
Mi serrat in su pettu
e narat cun ricettu:
«Oh! Deur meu, ite reggiru!».
Li desi un’atter’asu,
e issa narat: «Lassami in pasu!».

La cherìa ancora,
sa bella incantadora!
’Asarela e sutzareli s’ardore:
si pesat indispettida,
tremende e impaurida,
nande: «O ite mi crèes, pitzinna minore?».
Istendei sa manu,
e si fuet lontanu
e m’ischido, muttinde: «Amore, amore!».
Mi furrio de costadu
e m’’ido a fiancu un atteru sordadu!

Tando appo maleittu
cantu b’at in s’infinitu,
in terra, mare e chelu e in s’aèra.
Maleichei su mundu,
onzi incantu profundu,
onzi visione de vana chimera.
Maleichei sos regnantes,
boies cumandantes
de s’Abissinia e Africa intera.
Cussu sonnu insanu,
chi m'at accesu su coro che vulcanu!

Ja un annu como,
lassei cussa domo,
tres divas incantadoras, tres istellas!
In custa lontanantza,
sa passada isperantza,
mi ’attit d’amore nou sas novellas.
In su sonnu zeniale,
’arriadu de onzi male,
cantu pius las miro e pius mi paren bellas.
Ma issas sun lontanas
e dormini tranquillas che sovranas

E deo in custu locu,
mortu ’e sonnu e barriu de preocu!

Chisimaio, santandria de su 1935



Nessun commento:

Posta un commento