Unu
sonniu de amore
de
Gaspare Mele
Torrat
a sa mente
cudda
nobile zente,
chi
ja un’annu como appo lassadu.
Cun
basos e carinnos,
cortesias
e impinnos,
mi
bido dae Saffa lusingadu:
ite
gioia, ite amore,
ma
ite pena, ite dolore,
cando
m’ischido e galu so sordadu!
Maleico
sa terra,
su
mare, s’aera, sa zente, sa gherra!
Saffa,
incantadora,
settida
fit in fora,
e
deo pro bisonzu so andadu.
Li
nei: «Pro piachere!,
narali
a sa mere,
chi
fatt’est s’incumanda chi m’at dadu».
Rispondet
sa viola:
«Jeo
so sola,
chi
a tentare su locu mi hat dassadu!
Sos
meres sun andados,
a
una domo, chi sun invitados!».
Restei
atturdidu!
Poi
appo prosichidu:
«Ma,
no ischis s'istentan a torrare?».
«Mah!
Creo, istasero!
Non
so secura. Ispero!
Chi
torren a ora tarda pro chenare!
Seidi,
unu mamentu!
O
juches pessamentu?
Si
cheres ti preparo a manicare!».
«O,
no! Non nd’appo gana!».
«Eh!
Ajò, manica si ti nde dana!».
Apparitzat
sa mesa,
umile
e cortesa.
Nàta:
«Ajo! O mi lu pappo jeo!?».
«Si
tue puru, sì chi pappo,
o
times chi m’iscappo,
o
chin tecus, proite sola, no m’arrèo?».
«Non
cumprendes a mie!
Cando
miro a tie,
crèe
anzone meu,mi recreo!
Non
nde ses persuasu?
Si
cheres, bene meu, dàm’unu ’asu».
Ah!
Ite pranzu prelibadu!
Ite
’asu fadadu
ch’in
laras mias Saffa at imprimidu!
«Galu
no so cuntenta!».
Mi
leat a manu tenta
e
in unu bancu m’au cunduìdu:
nos
seimus front’a pare
e
nàta: «Cand’at a sanare
su
coro meu pro tene veridu?».
Prosichit
ammaliadora,
nande:
«Bene meu, ’asami ancora!».
La
lei a sa testa
s’anghela
modesta,
sutzande
bucca a bucca su respiru:
avvintos
ambos duos,
sos
ocros mios e suos
fin
belados de tantu ammiru.
Mi
serrat in su pettu
e
narat cun ricettu:
«Oh!
Deur meu, ite reggiru!».
Li
desi un’atter’asu,
e
issa narat: «Lassami in pasu!».
La
cherìa ancora,
sa
bella incantadora!
’Asarela
e sutzareli s’ardore:
si
pesat indispettida,
tremende
e impaurida,
nande:
«O ite mi crèes, pitzinna minore?».
Istendei
sa manu,
e
si fuet lontanu
e
m’ischido, muttinde: «Amore, amore!».
Mi
furrio de costadu
e
m’’ido a fiancu un atteru sordadu!
Tando
appo maleittu
cantu
b’at in s’infinitu,
in
terra, mare e chelu e in s’aèra.
Maleichei
su mundu,
onzi
incantu profundu,
onzi
visione de vana chimera.
Maleichei
sos regnantes,
boies
cumandantes
de
s’Abissinia e Africa intera.
Cussu
sonnu insanu,
chi
m'at accesu su coro che vulcanu!
Ja
un annu como,
lassei
cussa domo,
tres
divas incantadoras, tres istellas!
In
custa lontanantza,
sa
passada isperantza,
mi
’attit d’amore nou sas novellas.
In
su sonnu zeniale,
’arriadu
de onzi male,
cantu
pius las miro e pius mi paren bellas.
Ma
issas sun lontanas
e
dormini tranquillas che sovranas
E
deo in custu locu,
mortu
’e sonnu e barriu de preocu!
Chisimaio,
santandria de su 1935
Nessun commento:
Posta un commento