Pobera
Mama
de
Costantino Longu
Pobera mama! essende
sola
orassionende
in
domo cun serena e santa idea,
fizu
tuo in cuile
cun
dunu frustu vile
de
ladros si agattat in pelea:
fit
sa luna già fora
e
s’ ama pasculende fit ancora.
Fit
disarmadu e solu
senz’
aere oriolu
chi
li suzzedat disgrassias malas,
de
su cane a s’ avvisu
s’
agattat de improvvisu
dainant’
inghiriadu e dae palas,
d’
omines pagu onos
chi
de s’ anzenu si faghen padronos.
Contr’
a-i cussos tales
infames
criminales
si
girat issu de ira pienu;
difendet
cun furore
su
fruttu ‘e su suore
de
tantos annos de teracc’ anzenu,
senza
cunsiderare
de
su chi nde podiat capitare.
Contra
de cussos viles
armados
de fusiles
balet
a nudda su sou podere;
l’
occhin barbaramente,
vittima
innozzente
est
ruttu pro su propriu dovere:
ma
sas piaes suas,
creschen,
Sardigna, sas birgonzas tuas.
Non
s’ est cherfidu rendere,
moridi
pro difendere
cun
onore sas baccas e-i s’ ama,
però
su pensamentu
in
s’ istremu momentu
est
bistadu pro te, pobera mama;
in
sa breve agonia
at
de zertu esclamadu: “Mamma mia!”
Pobera
mama, invanu
isettas
su manzanu
chi
a domo torret a sa matess’ ora;
esclamas
cun affannu:
“Fizu
meu tentu at dannu
su
no esser torradu a domo ancora!”
Giustu
presentimentu,
ca
troppu grae est su dannu ch’ at tentu.
T’
attin novas de luttu
chi
fizu tuo est ruttu
frittu
cadavere in sa terra fritta.
Naras
cun discunfortu:
“Prite
mi l’ ana mortu?
Motivos
non nd’ aiat de vinditta:
sa
sua giovinesa
in
onestu tribagliu l’ at ispesa.
Fizu
meu, proite
mi
toccat chi ti attite
senza
chi tue presente che sias?
Prite
sò proibida
donzi
tua ferida
de
l’ infunder cun sas lagrimas mias?
Mi
consumo in piantu
mentre
tue ses solu in campusantu.
Ahi,
mundu malignu!
Tue
non nde fis dignu
de
finire in modu goi feu!
Non
ti lu poto dare
primma
‘e ti sepultare,
s’
urtimu asu, fizu, fizu meu!
S’
urtimu asu, fizu isventuradu,
deris
primm’ ‘e tuccare mi l’as dadu!”
Nessun commento:
Posta un commento