venerdì 19 febbraio 2021

Bidda Mia de Giovanni Moro

 


 

Cantu t'ammento, amada bidda mia!

Colat sa vida e so pensende a tie.

T'appo connottu coperta de nie

in sos iverros de sa pizzinnia.

 

T'ammento puru in tempus solianu

ch'in sas ventanas mudadas de frores

e fis bestia de cuddos colores

chi dare podet solu veranu

 

M'ammento semper de "Loret'attesu",

sa cresiedda mudada de lizos,

de babbu e mamma sos bonos cunsizos.

Fughit su tempus e mi so arresu!

 

Torrare dia, ma non poto prusu!

Semper m'ammento de sa zente morta.

Dia torrare un'atera orta,

ma su torrare m'est a pontissusu.

 

Deo t'ammento in tempus de festa,

cando tenias bella zoventude

e deo avia de vender salude:

o tempus bellu, proite non restas?

 

Che a su tempus de Fioravante,

(ca in eternu non durat sa zente),

ch'an'interradu s'urtimu balente!

Restat sa tumba de unu zigante!

 

Intendo galu sas tristas campanas,

las giugo semper in su pensamentu.

Cando sos chercos los moghet su entu,

pranghen biudas e medas bajanas.

 

M'as dadu vida, bella bidda mia,

cando su tempus vit pius tranquillu,

fintzas sos betzos ballavan su dillu

ca tra sa zente bi vit s'armonia.

 

(Mamojada)

 

https://www.luigiladu.it/poesias/bidda_mia.htm

Nessun commento:

Posta un commento