domenica 3 gennaio 2021

 


Abbandonu de Pasquale Dessanay         

 

Invanu est chi ti cherzas tribulare

pensende de commover custu coro;

si ti appo amadu, como non t'adoro,

pro me pius nemmancu a bi pensare.

 

Non de faco perunu pensamentu,

non de sento in su coro piedade,

ca non ses digna de tenner cuntentu

si non sa pius indigna crudeltade;

sos ahis chi ti servin de appentu

no los curat su coro indifferente,

innantis dae tottus ausente

che ti cherrer sos dolos abblandare.

 

Allargu dae mene sos carignos

avvelenados de su fagher tou,

mancari tue nde ponzas de impignos

no lu balanzas su coro de nou;

crédemi puru chi non sunu dignos

sos ojos de ti dare una mirada,

rèstadi puru afflitta e attristada

ne alzes pius oju a mi mirare.

 

Non cherzo pius burdellos in s'ereu

bastantemente bi nd'às causadu,

como cherzo chi b'intret su recreu

in su coro chi fit attribuladu!

Pius no l'incontras su favore meu

ca non ses digna de tenner favores,

e in cambiu de tottu sos amores

odiu eternu ti cherzo mustrare.

 

Est beru chi de coro t'amaia

cando cara de giusta mi mustrâs,

in sos desizos ti cuntentaia

ma in abusu leadu ti l'às,

como chi t'appo bene connoschia

de ti trattare non mi nde dat coro,

ca chin tegus a mie disonoro,

cosa chi no la cherzo cumproare.

 

Atter de te pius sentimentale

det lograre s'amore pius sinzeru,

tenetilu pro legge naturale,

non de tenzas de me pius isperu;

pro chi ti bida in istadu mortale

non ti consolan sas lusingas mias.

Sola sola chin duras angustias

priva de me pro semper des istare.

 

Como ti lean sos attaccos fortes

mentre prima fis sempre non curante,

como non tenes chie ti cunfortet

e in prima nd'aias abbastante;

como non ti secundat pius sa sorte,

mentras prima cumpagna la tenias,

gai perdes sa frisca pizzinnia,

senza perunu cunfortu lograre.

 

Cando às sa domo tua abbandonada,

credias chi s'amore fit eternu;

pro cussu est chi benias affannada

fidende ind' unu gosu sempiternu,

e ti ses de me solu interessada

ponende fattu a sos capriccios mios,

però narrer cumbenit como «adios»

a tottu sos delirios de s'amare!...

 

T'offendias ca oro no às tentu...

mancari pari esserat su valore,

e àppidu nd'às tale attrivimentu

de narrer chi fit unu disonore;

ma però, in su propriu momentu

pro chi papiru esseret l'às ispesu...

e i su decoro tue l'às offesu

pensende solamente a ti mudare.

 

De pustis ti àt intradu gelosia

e maltrattabas un'àtteru oggettu,

e andabas continu addoloria...

timende de ti perder tantu affettu.

In tale modu tottu tue perdias!

Perdias vantu, perdias onore,

perdias de s'amante cuddu amore

chi costante cheriat cunservare!

 

Pro finis, cuddu oggettu maltrattadu

dae sa limba tua serpentina,

intro 'e su coro si m'est inserradu

de te sola formende sa ruina.

Como mustras su coro piagadu

ma ti servit invanu su lamentu,

de su suffrire tou so cuntentu,

ne paràula spendo a t’allegrare.

 

Invanu est chi ti cherzas tribulare.

 

 

https://www.luigiladu.it/poesias/abbandonu.htm

Nessun commento:

Posta un commento