martedì 26 gennaio 2021

Fogu ‘e dolore de Vanna Sanciu

 


 

Intendo su mudìmine

de sa morte,

su terrinu in chijina,

carenas de truncos

che màscheras iscarmentosas,

naes de àrvores

che bratzos mutzados,

soldados bìnchidos

in sos annos birdes.

 

Su buscu pianghet

chena 'oghe

su tempus 'irde,

cheret abboigare

ma non li 'essit tùnciu.

 

Finas su 'entu s'est cagliadu,

isse l'ischit,

isse at bidu

sa manu assassina,

sos ojos lunzinos,

su risu macu

de unu Nerone

chi l'impitat

pro malu dissignu.

.

Limbas de fogu

si sun befadas

de s'albèschida

de su 'enidore.

Sas làgrimas de s’abba

aporrin unu fiore

in su campusantu

de sa piedade.

 

_______________________________

 

Fuoco e dolore

 

Sento il silenzio

della morte,

la terra incenerita,

scheletri di tronchi

come terribili maschere,

i rami degli alberi

come braccia amputate,

soldati sconfitti

negli anni verdi.

 

Il bosco piange

senza voce

il verde violentato,

vorrebbe urlare,

ma non emette neppure un lamento.

 

Anche il vento tace,

lui lo sa,

lui ha visto

la mano assassina,

 

gli occhi crudeli,

la risata folle

di quel Nerone

che lo usa

per il suo disegno insano.

 

Lingue di fuoco

beffeggiano

l’alba del futuro.

Le lacrime della pioggia

recano un fiore

al cimitero della pietà.

 

 

Mentzione in su cuncursu de poesia“Prèmiu ‘e Poesia Sarda” Posada , su 12 de Austu 2018 - Pasada

 

 

https://www.luigiladu.it/poesias/fogu_e_dolore.htm

Nessun commento:

Posta un commento