domenica 16 giugno 2013

Pinsamenti a sirintina

de Maria Antonietta Sechi

Una rocca in mezzu
a lu mari
si spiccia ill’ea
ruia e
figgiola,
da meda tempu,
lu soli azzesu
i lu tramontu
Idda sa chi dabboi,
no avarà a ambarà sola,
a chi lizzera,
arrearà la pazi
di la prufunda sera.
Lu soli la sarudda
cun d’una striscia di luzi
chi s’allonga finz’a l’ippiaggia
illuminendi
lu caminu
di la dì’ passada;
c’anda
assintendisi,
chena pressa,
i la rodda di la sthòria
di l’ommu,
undi, la dì prisenti
diventa arimani
lassendi chi lu dì nou,
cun folti mani,
tiria la funi all’ indumani
La striscia di luzi
è l’ultimu
saluddu di lu soli
a lu tempu chi fuggi
a tiru di funi,
è lu basciu a la luna
pa rigaralli
chissu splendori,
chi cunfolta a sirintina
li cori.
Cun chistu iogu
d’incurrissi:
Avà la luna
dabboi lu soli
Iscumenza, gira e passa
dill’ommu la vidda
d’alligria e durori.
Gira la rodda
passa lu tempu,
cumenti di campana sonu,
La vidda dura
un mamentu soru.

Nessun commento:

Posta un commento