de Carla Casula
Apo leadu a ciafos su sole
pro chi sa lughe mi siat tumba;
como m'ammunto de fritu
e bufo sa nieddura,
in sos mamentos chi inghiriant sa die.
Apo iscarrafiadu sa luna
cun pispiristas de rabbia,
a banda 'e unu tempus tzegu
chi mai at cherfidu intendere
sos gutios de su coro meu fiudu.
E t'abbaido chena t'idere
cun manos tzopas,
cando s'iscuru falat sas iscalas,
assurzia de cuzones
inue linghere tristuras.
Tue no l'ischis
ma s'erba cuat lambrigas
suta s'umbra chi no bies
e sa uca mia, ispozada
no sonat pius risitos
in cust'edade birghine.
Nessun commento:
Posta un commento