martedì 17 marzo 2015

Non tenzas presse


de Giangavino Vasco 

Non cherzas esser mannu prim’ ‘e s’ora,
gòdidi cust’edad’ ‘e frioleras
chi oe t’est sa vida regalande;
issa t’est a sa cua abbaidande,
po ti sighire in dies passizeras.
Non tenzas presse, b’at tempus ancora.

Los bies cussos padros fioridos?
Tottus sos tuos sun, cun s’ermosura
de s’erba frisca e birde chi su ‘entu
carignat, troulàndesi cuntentu,
ninnande una lizera incrispadura
subra unu mar’ ‘e pàsidos sentidos.

Ossèrvalu su chelu… cant’est nettu!
Manc’una nue como b’at colande;
ch’est med’attesu ancora onzi tempesta.
E sun giogande, mira, tott’in festa,
sas rùndines ch’in altu sun bolande.
Non b’at ancora ‘enturzos in isettu.

In sas miradas tuas innotzentes
b’at un’àteru mundu disignadu,
tintu cun sos colores prus briosos;
regollechelu paris cun sos gosos,
non che lu lasses fuer, est peccadu;
t’at azuare in dies sufferentes.

L’intendes in su pettus cussu coro?
A bortas t’at a fagher tribulare;
ma non bi penses oe, ista serenu;
como chi solu ‘e bisos iss’est prenu,
a ube cheret lassachelu andare,
po ti mustrare dies tott’ ‘e oro.

Non tenzas presse, no, ponem’ in mente;
a ti che fagher mannu as a pensare
cando sa pitzinnia at a finire.
Ma tando, ch’in su mundu as a bessire,
ammèntadi sa vida ‘e affrontare
cun sa forza ‘e s’amore solamente.

As a bincher sa gherra
contr’a su tempus malu ch’as dananti.
Ma como gosa, innanti,
sas menzus ermosuras de sa terra.


Nessun commento:

Posta un commento