de Pier Giuseppe Branca
Si mai m’isculteras, pedo a tie
Sardus Pater, icon’ ‘e sabièsa
chinta de pilos nìbidos che nie…
a tie, fortza bia mai resa,
pregunto s’at a bènner’ una die
intro sa cale, fùrrida e inchesa,
torret sa limba a èsser’ durche ghia
a laghinzas cun contos e cun folas
e siddados de bona poesia
ch’insinzen a sas mentes noittòlas
de galanas allegas sa maìa
in sos bancos de tottu sas iscolas.
Ue donzunu, sende minoreddu,
peraulas in ìnnidos pabilos
apprendat e frorizet a nieddu
littereddas cun pinnas e istilos,
triulende in s’ordinz’ ’e su faeddu
che battulinos, lòrumos e filos.
Sos filos ch’a su son’ ’e sa campana
sigan sos iscolanos in carrela
cansèndelis de giogos cada gana
e tottora sa limba che pandela
los ghiet dae s’ora soliàna
a cussa allutta a lume de candela.
Est tando chi sa limba integhit prendas,
cando folas e bisos ponen criu
e in conca nos ànzana siendas
de peraulas gàrrigas de briu
chi, ue siat tue las intendas,
t’an a fagher’ serare galu ’iu.
Ma prima chi s’istuden de su tottu
sos ultimos foghiles de s’ammentu,
e s’imponzat su pàsidu abbolottu
de s’olvidu, nos toccat, chen’istentu
salvare su siddad’ ’e su connottu
dende a sa limba sincheru s’alentu
ch’intendo istende prus affacca a tie
cando sa sabièsa manna tua
chinta de pilos nìbidos che nie,
mi narat chi pro binchere sa lua
de s’olvidu, sa limba cada die,
in bucca nostra dèvet ponner’ frua.
Tertzu premiu zetzione in rima a tema impostu de su Premiu Logudoro 2012 de Otieri
http://www.luigiladu.it/poesias/sos_ultimos_foghiles_de_s%27ammentu.htm
Nessun commento:
Posta un commento