Luna
de marzu
Antioco
Casula (Montanaru)
A
Marianna Bussalai
Luna
de marzu sentia
mi
pares troppu istasera.
Nues
de onzi manera
t’attraessan
su camminu,
currellende
a s’affainu
sutta
s’ispron’e su entu.
E
tue in su firmamentu
bandas
bella passizera.
T’oscuras
de improvvisu
e
paret morta sa terra.
Inchizzida
est ogni serra
nieddu
donzi padente.
Ma
ecco improvvisamente
cumparis
in chelu campu,
e
mandas che unu lampu
sa
lughe a donzi costera.
Riet
sa terra a s’ispantu
che
zegu a friscu sanadu
chi
sa lughe hat disizadu,
e
como godit s’incantu
de
tant’isplendore santu.
Ma
est pro unu momentu,
ca
novamente su entu
ti
ponet sa visiera.
Ma
tue sighis sa via
cun
tundu visu serenu.
Intantu
in donzi terrenu
de
custa muntagna sola
cuminzat
calchi viola
a
si mustrare timinde;
ca
sun sa dies beninde
de
sa bella primavera.
A
tie donzi pastore
ti
mirat isperanzosu;
pensat
pius animosu
su
massagiu a sa cortura;
sa
mendula in sa bassura
iscopit
prima a fiore;
sa
rundine cun ardore
passat
su mare lezzera.
Tue
che nunziadora
t’avanzas
luna nontesta,
a
preparare sa festa
de
totta s’umanidade.
Sa
tua serenidade
ti
faghet cumparrer trista.
Ma
tue già cun sa vista
bies
sa novella ispera.
Luna
de marzu, sentia
mi
pares troppu istasera.
Nessun commento:
Posta un commento