lunedì 4 giugno 2018

Venere ‘e viores de Leonardo Angelo Berria



Venere ‘e viores
de Leonardo Angelo Berria   

Mancari su talentu
mi-l’happan agguttadu,
eris e oje chin sas oras novas.
Ma tue ses talentu,
chi vida mi has dadu,
e las zumpamus paris custas provas.
Una lagìma pista,
mi alat peri trista,
jà che-l’irmenticamus po annovas.
Custa puru vinchimus,
amada veni ca nos astringhìmus.

E bi-lu pedo a Zessu,
ca so iscunorthadu,
e no est po pedirepo a nesciunu,
o daenne su pessu,
e duncas obbricadu,
de mi acher dimanna cadiunu.
Nono e no est zustu,
jeo non pedo custu,
jeo happo rispettu ‘e donz’unu,
ca est malangonìa,
chi m’est sutzessa prus de una vìa.

Iscussami si tardu,
amada amada mea,
ne ses ghirada como caru coro.
Ses tue riguardu,
bella, mea giudea,
sa rossa ricamada a filos d’oro.
Ses in’intro ‘e mene,
s’Atena ‘e s’Atene,
chi no mi parthin dae tene tessoro.
Ca semus cojuvados,
sette messes d’aneddhu imbolicados.

Venere ‘e viores,
chi mi bunnas, intragna,
profumannemi tottu che giardinu.
Ca vales chent’amores,
ca vales un Ispagna,
vassu meu sa bella, su destinu,
rossa chi semper vroris,
si muda m’addoloris,
e che saliche prango in su caminu;
ca jeo a tive bramo,
amada mea, m’amas cantu t’amo?

Luche po donzi passu,
ses pache in coro meu,
de tive si lamentat s’aurora,
semper est primu vassu,
semper ohi recreu,
semper ses tue coro menzus ora.
Sa menzus de su prussu,
potho narrer Zessussu?
Narali a sa deipara Segnora,
chi custa est Flora Amada,
muzere mea, mi-l’happo ispossada.

Ca est semper prima die,
s’amore, s’ammorada,
Deus oh Deus a-mi-la carignas?
Anzelos pedo a chie,
uve s’Annuntziada,
las connoschides sas pessones dignas,
e Flora sutta a s’ala,
no’ sìat a-un ala,
de grascias, bellamore a-la dissignas?
Ca est unu tessoro
e ti-lu pedo chin tottu su coro.

Ca Tue no-ne dassas chentz’ascurrtu,
prima chi custu Chelu sìat murtu.

Nugoro, seichi ‘e Sant’Andrìa duamizza e seichi



Nessun commento:

Posta un commento