Venere
‘e viores
de
Leonardo Angelo Berria
Mancari
su talentu
mi-l’happan
agguttadu,
eris e oje chin sas oras
novas.
Ma
tue ses talentu,
chi
vida mi has dadu,
e las zumpamus paris custas
provas.
Una
lagìma pista,
mi
alat peri trista,
jà
che-l’irmenticamus po annovas.
Custa
puru vinchimus,
amada
veni ca nos astringhìmus.
E
bi-lu pedo a Zessu,
ca
so iscunorthadu,
e
no est po pedirepo a nesciunu,
o
daenne su pessu,
e
duncas obbricadu,
de
mi acher dimanna cadiunu.
Nono
e no est zustu,
jeo
non pedo custu,
jeo
happo rispettu ‘e donz’unu,
ca
est malangonìa,
chi
m’est sutzessa prus de una vìa.
Iscussami
si tardu,
amada
amada mea,
ne
ses ghirada como caru coro.
Ses
tue riguardu,
bella,
mea giudea,
sa
rossa ricamada a filos d’oro.
Ses
in’intro ‘e mene,
s’Atena
‘e s’Atene,
chi
no mi parthin dae tene tessoro.
Ca
semus cojuvados,
sette
messes d’aneddhu imbolicados.
Venere
‘e viores,
chi
mi bunnas, intragna,
profumannemi
tottu che giardinu.
Ca
vales chent’amores,
ca
vales un Ispagna,
vassu
meu sa bella, su destinu,
rossa
chi semper vroris,
si
muda m’addoloris,
e
che saliche prango in su caminu;
ca
jeo a tive bramo,
amada
mea, m’amas cantu t’amo?
Luche
po donzi passu,
ses
pache in coro meu,
de
tive si lamentat s’aurora,
semper
est primu vassu,
semper
ohi recreu,
semper
ses tue coro menzus ora.
Sa
menzus de su prussu,
potho
narrer Zessussu?
Narali
a sa deipara Segnora,
chi
custa est Flora Amada,
muzere
mea, mi-l’happo ispossada.
Ca
est semper prima die,
s’amore,
s’ammorada,
Deus
oh Deus a-mi-la carignas?
Anzelos
pedo a chie,
uve
s’Annuntziada,
las connoschides sas
pessones dignas,
e
Flora sutta a s’ala,
no’
sìat a-un ala,
de
grascias, bellamore a-la dissignas?
Ca
est unu tessoro
e
ti-lu pedo chin tottu su coro.
Ca
Tue no-ne dassas chentz’ascurrtu,
prima
chi custu Chelu sìat murtu.
Nugoro,
seichi ‘e Sant’Andrìa duamizza e seichi
Nessun commento:
Posta un commento