Luna
prena
de
Salvatore Murgia
Milla
sa luna chi dae su monte
Apen’apena
s’idet ispuntande
Bestind’e
biancura s’orizonte.
Abbell’e
abellu a inartu est pigande,
oe
ch’essida est rutunda e piena
paret
sa note in die cambiande.
Silenziosa,
candida e serena
naschede,
creschet, morit e dae nou
torrat
a nascher prus bella e amena.
In
s’infinidu chelu olat a prou
e
solu Deu chi l’at dadu vida
ischit
de su misteru viver sou.
Est
de sa note reina e guida,
de
sos pastores che santa invocada
ca
li est de amparu e de guida.
Dominat
da inartu incuntrastada
e
de cantu suzedit in sa terra
non
fuet nudda a sa sua mirada.
Osservat
s’afannosa cuntierra
de
Astronomos e Iscienziados
chi
contr’a issa sun sempere in gherra.
Tantos
e tantos razos imbiados
los
ana, fin’a cando bi l’an fata
e
subra sua che sun aterrados.
Ma
si sa luna est in color’è prata
deviat
essere barria’e arghentu,
sende
chi solu’e pedra apidu an trata.
E
pro me cuss’arcanu avenimentu
at
adurare sempre unu misteru
e
sigo a la mirare cun cuntentu
e
l’aer istima e cunsideru
che-i
sa prima orta chi l’ap’ida.
In
medas naran chi non siat beru
Chi
siat cuss’impresa resessida,
e
siat solu un’iscena irreale
pro
imbrogliare sa zente drommida.
Deo,
umile miseru mortale,
prosigo
a creare in sa sua innidesa
ca
da monore bida l’apo tale
e
bidea non giambo a sa etzesa.
3°
classificato – Setzione Armando Pira – Poesia in rima - “Cuncursu ‘e poesia
Sarda – Armando Pira” - Nuoro 2017
__________
S’ammaju
de su poeta macumeresu pro sas ermosuras naturales chene tempus dat inoghe
un’ateruna proa de validoria. Sa luna s’agatat dae miliones de annos, s’ómine
l’at semper abbaidada cun ammiru e forsi no est lómpidu nemmancu a bi ponner
sos pês subra. (Paolo Pillonca)
Nessun commento:
Posta un commento