Custa marture, paralitica pro tantos annos, paret ch’epat apidu sa grascia de ider tota sa vida de Gesu, dae sa naschida de sa mama Maria finas a sa resurrezione.
Gai a pagu a pagu ap’iscominzadu a leggere sa parte chi narat sa passione de Gesus dae s’oliariu de su Getsemani a sa morte. Manu manu chi apo leggidu sas visiones, ogni tantu mi fuiat:
-S’iscuru, Nostru Signore, malaitu su peccadu!-
E gai leggende leggende apo sighidu a Gesus in s’oliariu, chi naraiat:
- Babbeddu meu (Abbà, Padre) si custa agonia e morte e pascione la poto cabulare faghela cabulare, ma sit fetat su chi cheres tue e non deo!-
S’idet però chi su Babbeddu cheriat sa pascione e morte, e tando li eniat su suore de sambene, ca’ essende Deus bidiat in anteprima su chi deviat passare.
Sos apostulos chi deviant pregare su Babbu Eternu pro a issu, chi fint pius giosso, sempre in s’oliariu, imbetze de pregare drommiant che imbreagos e a nudda est servidu chi Gesus siat andadu tre bortas a los ischidare.
A bider custu sambene in cara, in conca in sos bratzos, deo in coro meu, naraio:
-S’iscuru Gesus, malaitu su peccadu!-
e Gai apo continuadu a leggere.
Ad unu zertu puntu arrivit Giuda cun mala compagnia, si distaccat dae totu e cun d’una cara falza, li narat : - Benapidu, Magistru!-
E si lu asat. Basendesilu tota cussa canaglia ischit como chi est Gesus, fit de note e sa luna unu pagu si faghiat bidere e una pagu finiat covacada dae carchi nue- .
Gesus tando narat a cussos canes arrajulidos:
- Chie sezis chirchende? So deo Gesu de Nazaret!.
Comente narat gasi, sa canaglia ruet in benuju abucallotada. Tando Santu Pedru chi gighiat
un’ ispada segat s’orija a unu terracu de unu sacerdote. Gesus, leat s’orja e bi la torrat a postu. E a Santu Padru li narat:
-Ammentadi, chi chie ferit de ispada de ispada morit!-
Sos apostulos si dant a currere che prograbos e sa canaglia si che etat che canes subra a Gesus chi no faghet nudda pro si difendere.
Tando lu leant lu ligant a chintu e in sas manos e iscominzant a li leggere sa vida, a l’ipinghere, a lu leare a ciaffos, a lu leare a faladas de pes a sos benujos dae parte daesegus. Lu tirant e lu tortant dae una parte a s’atera e sos chi no lu giompent lu leana a crastu!
Deo, in coro meu naraio, s’iscuru, malaitos custos giudeos e guasi guasi mi ponio a pianghere tantu forte sa mistica presentat s’iscena.
Tirendelu e narendedeli de ogni colore lu gighent a su sacerdote Anna, e poi a Caifa.
Gesus istat guasi sempre mudu, ma cando ripondet tando calcunu de cussos isbirros lu leat a ciaffos, li tirat sos pilos longos de conca dae dae segus, li tirant sos pilos de s’ava.
E deo sempre, a sa muda, malaitos sos giudeos, malaitu s’isbirru, aba ite zente criminale.
E gasi continuaio a leggere.
Lu gighent a Pilatu, su procudore romanu, e custu l’interrogat e s’abizat chi Gesu Cristu est inozente e chi sunt sos sazerdotes chi lu cherent mortu, sa canaglia e sos isbirros faghent su chi l’ant cunsizadu. A sa fine cussu omineddu de Pilatu, pro accuntentare sa zente chi lu gheret in rughe, lu faghet leare a colpos de currias ferradas a sas palas e in petorra e Gesu s’iscuru, mudu, e matzadu che peta un su tazeri. Li essit sambene da onzi parte de sa cara, sas palas, sa petorra sas ancas! Pilatu lu faghet bidere a sa zente, lu cheret liberare pro sa Pasca, ma sa zente faghet liberare unu grande delinquente chi si naraiat Barabba.
Sa zente si ponet aboghinare a Pilatu: -A lu cheres cumprendere, romanu e paganu, chi cust’omine lu cherimus mortu e mortu in rughe, tontu che.i sa balla chi no ses ateru, mi ghi lu namus a s’imperadore mi!-
Pilatu, omineddu de nudda, iscominzat a timire e narat a sos soldados de li dare una rughe a Cristos chi che la gitet finas a su Monte Calvariu e :
- Inie lu ponides in rughe e non si nde faeddet pius de cust’omine. Anzi dademi unu lavamanu cun s’abba, deo mi nde samuno sas manos, sa culpa no est mia ma de totu custa zente mandadalza.-
In cue si cheret sa zente, leat a Cristos, li ponet sa rughe a coddu, inue fit bisestradu, e che un’ainu iscominzant a l’iscudere chie a faladas de pes chie a crastu chie a ciaffos cripos e chie li tirat sos pilos.
E deo, in coro meu, malaitos sos giudeos, malaita s’isbirraglia, ancu bos falet unu raju e bos trunchedas su coddu! E guasi guasi mi ponzo a pianghere.
S’atera parte de s’istoria già l’schides.
Dant a Cristos unu pagu de pasu sa Veronica, chi li pulit sa cara dae su sambene, su Zirineu, sa mama, s’iscura, e sas santicas de Gerusalemme.
A su Monte Calvariu, l’ipozant e issu che anzoneddu, s’isterrujat in sa rughe e li fichint sos giaios
in sas manos e in sos pes, ma non bos naro ateru ca mancu bi la fato.
In coro meu nde naro de ogni manera a sa zente malintragnada, a s’isbirraglia, a sos sazerdotes, a sos fariseos chi ant sighidu Cristos pro si gosare cando l’ant postu in rughe.
Ancu bos falet unu raju chi bos immesiscet totu in tre partes; chi s’abertzat sa terra e sos putos de s’inferru e bos che trajinet totu che trigu in sa mola!
Ohi Gesu meu, s’iscuru, cant’est istada male cussa zente, pruite su Babbu Eternu no l’at betadu una bomba atomica a los bochire totu?
E pruite Gesus, prima de ch’ispirare s’ultimu alenu at dimandadu a su Babbu de los perdonare chi no ischiant ite fint fatende?
Dae poi de aer finu de leggere e de mandare frastimos contra totu cussa zente, isto mudu e pensosu.
Forsis s’anghelu chi mi gito a facu dae una vida, mi faghet:
- Ma ite ses nende? Tando ti ses ismeticadu chi as violadu totu sos deghe cumandamentos? Chi ses istadu visciosu in vida e as apidu in coro e in conca sos sete viscios capitales? Forsis t’ismentigas chi medas bortas pius che Deus as amadu su peccadu? Forsis imbetze de amare su prossimu l’as cuntristadu? Ohi, ohi, e mancu male chi Cristos coment’at perdonadu totu cussa canaglia at perdonadu puru a tie, ca si non solu s’inferru ais meritadu, ma chentu via crucis!
Già, s’angheledu meu, s’iscuru non mi narat faulas. Difatis in mesu a totu cussa canaglia mi pariat de conoschere meda amigos mios, est chi no bido ‘ene, si no finas deo mi fio reconnotu.
Cust’omine pecadore
Su male ismentigade
E totu custu dolore
Ch’amus sempre pecadu
Ponzende in rughe a Bois
Chi meda nos azis amadu.
D’Adamu e d’Eva su pecadu
Ch’ant fatu in su Giardinu
Imparade nos a amare
Deus chi nos a criadu
E su prossimu malandrinu.

Nessun commento:
Posta un commento