venerdì 26 luglio 2013

Làgrimas de chera

de Giangavino Vasco

Ma cando at a sensare sa tempesta
chi su mar’ ‘e sa vida est bortulande?
Las cherzo torra intèndere cantande
sas boghes de sa terra, tott’in festa.

Oe fintzas sa luna est trista in chelu,
bidinde pobertades e affannos;
su contu issa ch’at pérdidu ‘e sos annos
chi s’ómine isettande est cun anelu.

Sonos de gherra, pópulos errantes
in logos chi disizan paghe e gosu,
fizos istraccos in chirca ‘e reposu,
ómines chentza giudu cumandantes.

Cantos pitzinnos cun sos ojos tristos
ube non lughet prus mancu un’ispera,
ube li calan làgrimas de chera
de s’ùltima candela atzesa a Cristos.

Mancu su sole podet iscaldire
s’ànima ‘e cussa zente isconsolada;
de donzi gosu s’est isboidada,
lassande logu solu a su patire.

E nois nos godimos donzi ‘eranu
mustrande fozas birdes e fiores,
chentza mancu pensare a sos dolores
de chie isettat ùmile una manu.

Ite nde pensan sos sàbios mannos,
issos chi crên d’ischire tottu ‘e tottu?
Si puru oe est su mundu in avvolottu,
sighin a meledare solu ingannos.

E deo s’oriente miro ancora,
un’abréschida noa apo a disizu,
po frades nostros e po donzi fizu,
po los fagher godire nessi un’ora.

1°Premio alla 15a Edizione del Concorso "Sa cuartina" – Meana Sardo 2 ottobre 2011
Traduzione

Nessun commento:

Posta un commento