de Vincenzo Pira
Appo connotu sa mùtria ‘e su tempus
mementos de presessia e perdissiones
triulau dae entos de traschia
chircande miràculu ‘e resone.
Ispozzau che a cando soe naschiu
e grae de amentos e illusiones
puntzurrau irfidande sa cussiessia
nostalgicu de anticas istajones.
Perdiu appo s’intentu in locu anzenu
istropiau dae iscaramentos irgrabaos
trist’ est su pessamentu e s’agonia
in s’istramànchiu po nos poder acatare.
Umbras chi ispartinant timinzu
e isperas de promintas novadoras
ca est iscrittu in dònnia destinu:
mancu sa morte est eterna.
Nessun commento:
Posta un commento