giovedì 17 ottobre 2013

A bolu, sa die.........

de Antonio Sannia

Attera abbrèschida, àttera una vida,
nos at dadu, su sole, cun amore,
su chi fit ranu est diventadu frore,
prenande de lugore su manzanu,
brillat finas a sero, cand'est canu,
e s'aèra, a s'iscuru, s'est dromida.

Cant'est bellu s' 'eranu ch'est beninde,
in tancas de sentidos, de calore,
e lagrimas de gosu e de dolore,
chi paren, in su sole, raras prellas,
lughidas, coloridas, tantu bellas,
in sa rosa chi s'est como aberinde.

Arratza 'e cuntentesa, est chena ispinas,
esornada cun fines fozas d'oro,
nàschida da' su sinu, da' su coro,
da' mama chi calore at derramadu,
affettu e gosu cun amore at dadu,
in laccanas galanas che reinas.

De tottu, in sas cresuras, nacchi b'ada
erbas malas e tulas de malesas,
a sa rosa siccadu an sas ricchesas,
ficchidu l'an ispinas in su rampu,
sas siccagnas bessidas sun a campu,
in s'arzola s'incunza ch'est bolada.

Non podimos nemmancu prus buffare,
cuss'abba frisca de sa pitzinnia,
pranghimos, in su coro, d'allegria,
o cun lagrimas veras, de consolu,
ca sa die passada ch'est a bolu,
cuitadu at su sole a si corcare.

Da' s'albure una foza ch'at caladu
siguru at a bogare àtteru fruttu,
s'este sicca non cheret narrer luttu,
da' nou podet torra fecundare,
frores e vida fagher acchimare,
che mama a cussu frore delicadu.

Terza classificata premiu biennale 'e poesia "Poete Iorzi Pinna" - IX editzione Pozzomaggiore 2013

Nessun commento:

Posta un commento