Sa
bella pintadora
de
Leonardo Angelo Berria
Addolorida
e muda,
ahi
natura cruda,
sa
chi t'hat coronadu su costazzu.
Ritza
in cussa vhentana,
istantzia
sollana,
die
chin notte ti naras corazzu.
Istanotte
in sa tresse,
sonni
sonni ti crico e non bi sesse.
Imbetzes
cara a Creja,
Deus
beni e illeja,
is
tue ritza in cue a romaìtta.
In
sa vhentana is frimma,
ca
ses primmada e primma,
s'anima
mea arreat derelitta.
E
ti muto dheddheddha,
beni
a inoche sa gattulineddha.
E
dolores a manos,
ahi
tristos vheranos,
cariadu
su corju ohi mischina.
Caminas
illumbada,
ohi
sacrificada,
ammoddhicada
ti-l'hat cuss'ischina.
Semper
marturiada,
marturella
non ses abetuada.
Imbetzes
su letholu,
t'imbolicat
su vholu,
paret
sa vheste tua prus de annu.
Tue
non bies s'ora,
de
tenner s'aurora,
torranne
a traballare chene affannu.
Ma
galu no has ortza,
sa
carre ammonicada e-i s'iscortza.
E
ses pintanne rimas,
de
amores e chimas,
su
muru tuo est unu recamu.
Jeo
che russignolu,
canto
chi pesses vholu,
ma
no-lu dasso mai custu ramu.
Uvhe
virmu cuntentu,
e-in
s'aghera non nusco su lamentu.
Ca
mancari dolente,
mai
mi naras chi ses sufferente.
Chi
torres coro amada,
prus
in presse illejada,
arribet
die vhona e sa turmenta,
siat
solu una rascia,
sana
chin d'una vhascia,
bastet
chin sa lantzada ferramenta.
Sa
bella pintadora,
sa
rima mi l'has fatta prus segnora.
Ca
de s'Amore canto su lucore,
cumbattine
sas unnas de dolore.
Nuoro,
17 febbraio 2016
Nessun commento:
Posta un commento