Est
sero
de
Angelo Maria Ardu
Est
sero. A lu mirare est un’incantu
custu
sole calende lenu-lenu;
e-i
su mare pàsidu e silenu
chi
l’isetat in d’unu àsulu mantu.
Sun
sas maghias in s’ala ‘e ponente
chi
sa natura mustrat ispantosas
a
totu sas pupias curiosas
de
s’abratzu immortale e atraente.
A
mie ch’ispantadu so mirende
a
chizu fissu su giogu amorosu,
su
sole pende-pende lastimosu
cun
d’unu ragiu chi mi paret nende:
«Deo
su ch’apo pótidu apo dadu
po
chi non tenza limba e ne sentidu,
finas
oe su giru apo cumpridu.
E
tue che poeta it’as cantadu?»
Cantad’apo
de baddes e pianas,
de
matas e fiores beraniles,
de
montes e de mandras e cuiles,
de
rios aundados e funtanas,
de
òdios, de gherras e de paghes,
amores
cumintzados e finidos,
sognos
beros e sognos aultidos,
de
pinnetas lanidas e nuraghes.
Sos
giogos tuos bidos custu sero
cussos
cantados non los apo ancora;
paro
fronte a sa sorte traitora
si
sa musa m’azuat cant’ispero.
Los
cheria cantare a sa pitzinna
bénnida
a custu mundu chena lughes,
giughinde
subra palas milli rughes
totu
pesantes, de ferru e de linna.
Finas
a oe su destinu est gai!
e
tue sole chi culpa non nd’asa
fortzis
a issa la cuntentas crasa,
o
fortzis non t’at a mirare mai…
Seconda
classificata (sez. rima) V ediz. "Premio Biennale de Poesia Sarda - A pes
de Santu Padre" - 2017 Bortigale
https://www.luigiladu.it/poesias/est_sero.htm
Nessun commento:
Posta un commento