mercoledì 26 febbraio 2020

Lìttera de sa muzere de s’emigradu de Francesco Masala



Lìttera de sa muzere de s’emigradu
de Francesco Masala      

Est bénnidu s’istiu.
Dae ispigas de néula, in su cunzadu,
est fioridu trigu de chigina:
as semenadu in mare.
Su ruinzu e su solopu
an mandigadu pane ‘e fizu tou:
as semenadu in mare.
In malora as postu
sa falche subra s’anta de sa janna:
as semenadu in mare.
Ohi, iscura s’arzola
chi timet sa frommìgia:
as sememenadu in mare.
Su entu s’est pesadu ma in sa terra
falat solu paza:
as semenadu in mare.
Prenda mia istimada,
cando torras, si maì as a torrare,
no mi pedas ue est s’aneddu ‘e oro:
est diventadu pane a fizu tou.
Prenda mia istimada, coro meu,
t’iscrio subra su entu,
amméntadi de me.
Ohi, cantos fizos
cherias chi mi nascheren dae su sinu:
ma totu sunu mortos
dae cando ses partidu,
in su lettu de paza b’est restadu,
a s’ala tua, unu sulcu chena sèmene.
Prenda mia istimada,
no isco pius proite ti faeddo,
sos pensamentos mios sunu ch’e s’erva,
àteros che-i sas nues,
àteros che ispinas.
Intro de te aia fattu su nidu.
Isco chi no ses nudda
e deo ancora repiro.
Su coro est grogu
che-i sa inza ‘e sa innenna.

_______________ 

Lettera della moglie dell’emigrato

E’ venuta l’estate.
Dalle spighe di nebbia, nel tuo campo,
è nato grano di cenere:
hai seminato in mare.
La ruggine e scirocco
hanno mangiato il pane di tuo figlio:
hai seminato in mare.
In malora hai appeso
la falce sulla porta:
hai seminato in mare.
Ohi, povera l’aia
che teme la formica:
hai seminato in mare.
Il vento s’è levato ma per terra
cade soltanto paglia:
hai seminato in mare.
Caro, o caro,
quando ritorni, se ritornerai,
non chiedermi dov’è l’anello d’oro:
è diventato pane per tuo figlio.
Caro, o caro cuore mio,
ti scrivo nel vento:
ricordati di me.
Ohi, quanti figli
volevi mi nascessero dal seno:
ma tutti sono morti
da quando sei partito,
sul letto di granoturco c’è rimasto,
dalla tua parte, un solco senza seme.
Caro, o caro,
non so perché ti parlo,
i miei pensieri nascono come erba,
altri come le nuvole,
altri come le spine.
Dentro di te avevo fatto il nido,
dentro di me avevi fatto il nido.
So che non sei più nulla
ed ancora respiro.
Il cuore è giallo
come una vigna dopo la vendemmia.




Nessun commento:

Posta un commento