Lìttera
de sa muzere de s’emigradu
de
Francesco Masala
Est
bénnidu s’istiu.
Dae
ispigas de néula, in su cunzadu,
est
fioridu trigu de chigina:
as
semenadu in mare.
Su
ruinzu e su solopu
an
mandigadu pane ‘e fizu tou:
as
semenadu in mare.
In
malora as postu
sa
falche subra s’anta de sa janna:
as
semenadu in mare.
Ohi,
iscura s’arzola
chi
timet sa frommìgia:
as
sememenadu in mare.
Su
entu s’est pesadu ma in sa terra
falat
solu paza:
as
semenadu in mare.
Prenda
mia istimada,
cando
torras, si maì as a torrare,
no
mi pedas ue est s’aneddu ‘e oro:
est
diventadu pane a fizu tou.
Prenda
mia istimada, coro meu,
t’iscrio
subra su entu,
amméntadi
de me.
Ohi,
cantos fizos
cherias
chi mi nascheren dae su sinu:
ma
totu sunu mortos
dae
cando ses partidu,
in
su lettu de paza b’est restadu,
a
s’ala tua, unu sulcu chena sèmene.
Prenda
mia istimada,
no
isco pius proite ti faeddo,
sos
pensamentos mios sunu ch’e s’erva,
àteros
che-i sas nues,
àteros
che ispinas.
Intro
de te aia fattu su nidu.
Isco
chi no ses nudda
e
deo ancora repiro.
Su
coro est grogu
che-i
sa inza ‘e sa innenna.
Lettera
della moglie dell’emigrato
E’
venuta l’estate.
Dalle
spighe di nebbia, nel tuo campo,
è
nato grano di cenere:
hai
seminato in mare.
La
ruggine e scirocco
hanno
mangiato il pane di tuo figlio:
hai
seminato in mare.
In
malora hai appeso
la
falce sulla porta:
hai
seminato in mare.
Ohi,
povera l’aia
che
teme la formica:
hai
seminato in mare.
Il
vento s’è levato ma per terra
cade
soltanto paglia:
hai
seminato in mare.
Caro,
o caro,
quando
ritorni, se ritornerai,
non
chiedermi dov’è l’anello d’oro:
è
diventato pane per tuo figlio.
Caro,
o caro cuore mio,
ti
scrivo nel vento:
ricordati
di me.
Ohi,
quanti figli
volevi
mi nascessero dal seno:
ma
tutti sono morti
da
quando sei partito,
sul
letto di granoturco c’è rimasto,
dalla
tua parte, un solco senza seme.
Caro,
o caro,
non
so perché ti parlo,
i
miei pensieri nascono come erba,
altri
come le nuvole,
altri
come le spine.
Dentro
di te avevo fatto il nido,
dentro
di me avevi fatto il nido.
So
che non sei più nulla
ed
ancora respiro.
Il
cuore è giallo
come
una vigna dopo la vendemmia.
Nessun commento:
Posta un commento