lunedì 1 ottobre 2012

Non pius affannos


de Rosina Cossu

Non pius affannos, non pius lamentu,
a nou cun tegus cherzo chertare,
chi pro cantu sa vida m’hat a lassare,
sa tristura la ponz’in man’a bentu.

Su tempus pro sempre m’hat a torrare
sa dies tristas chi happo passadu,
ca un’ispin’ in coro m’hat lassadu,
sa ferida non cheret pius cujare.

E giamo su ent’a mi cunfortare,
su entu chi distruet ed est benignu,
faeddadu m’hat cun bogh’e carignu,
e sas penas m’hat fattu olvidare.

Como non intendo dolor’ e turmentu,
in coro meu gosos de amore,
fide happo postu a cuss’intentu,
cuntenta che cando fia minore.

In sos ojos mios tott’est lugore,
pius amargur’in sa vida mia,
miro sos colores coment’una ia,
ti porro grascias ent’ e su Segnore.

5 commenti:

  1. una bellissima poesia che dopo averla letta con calma ho capito che vuole uscire dal tunnel di una vita non felice perche vorrebbe riprendere la speranza per ritornare ai tempi in cui fu felice. francesco

    RispondiElimina
  2. Poesia molto emozionante ! Gianni P

    RispondiElimina
  3. io adoro le poesie di questa donna!!!!!! sono parole che escono dal suo cuore

    RispondiElimina
  4. In una poesia che ho appena letto (Deo e su entu) nonostante la natura stia ritornando alla normalità, lei continui a piangere. io quando leggo le sue poesie mi commuovo.le sue parole semplici ma profonde arrivano dritte al cuore

    RispondiElimina