de Antonio Maria Masia
(versi liberi per la lingua sarda. Da 34 anni fuori della Sardegna ogni qualvolta trovo l’opportunità di parlare in limba, ritrovo un mondo di emozioni, e scatta l’automatismo della memoria della terra e della gente di appartenenza)
A mie,
fizu e istranzu in log’anzenu,
de accunortu mi ses e de amparu,
antiga limba ‘e s’Isola nadia,
ca mi das ammentos mai drommidos
e memorias
chi non poto ismentigare,
ca mi pones in cara un’istinchidda
e mi torras pitzinnu a bidda mia,
cando abbemidu e cuntentu
chiscaia
dies benidoras
giaras e lughentes.
Tue,
ses boghe forte ‘e poesia
in custu tribuladu mundu ‘e oe,
ses dulche cantu e suave armonia,
e disizosu ti carigno che amante
cando in laras mi brottat calchi versu
de amargura isfustu e de amore.
Tando, a s’istante,
cun ojos ispamparriados de allegria,
luego m’allutto ‘e fogu, a fieresa,
pro cussas bonas raighinas
chi m’hat dadu
sa tua eterna galana gentilesa.
Nessun commento:
Posta un commento