de Salvatore Fancello
Mancu unu toccu t'apo potiu dare
ca nudda b'at arrumbau in custu coro
si no unu muntone 'e terra-prenu.
Ma 'intas dae cust' isterile suluda
podet bessire unu cuccumiai.
E an esser su disizu, sa' ortza 'e sa vida
a l' ìmbergher a si acher locu interi predas
po collire un'illampizu 'e luche
Lassa chi siat su lentore a l'iffunder
e su sole cajente a lu losingare
gosi, comente dias faghe tue
chin sa dilichia 'e unu surrisu,
e t'at a dare su nuscu
de sas vaddes de mudrecu
inue peri jeo in s 'ierru 'e sos poveros
apo piccau leporeddas de nje.
Non potana mai sas frullanas
de sas limbas malas, messare,
su frore de unu sentidu 'osi raru!
Lassalu crescher, e at a tocare sas chimas
prus artas de sas isperas,
fintzas a mudare s'anima tua
chin bintinos de mare e de 'entu
po si pesare, a sos artares
de sos prus mannos dillirios.
Issu chi at biviu sutta chelos de preda
e sonniau supra 'e lettos d' ispinas,
at a ispettare s'ortu 'e sos sonnios
po agattare sa luna chi ridet,
at a ispettare s' impuddile 'e arghentu
po isparghere sas fozas de seda,
ma tue chi t'as a incurvare a lu collire
affidati a sas manos de s'amore.
Nessun commento:
Posta un commento