lunedì 1 dicembre 2014

Poesia


de Giangavino Vasco 

In sas prus altas chimas
de roccas solianas,
ube cuadu ‘e paghe est su siddadu,
m’accumpanzan sas rimas
de dolu e de mattanas
chi de s’ànimu s’ìntimu an sinnadu.
E su fogu istudadu
de pérdidos sentidos
alluminzare torra
intr’ ‘e custa pettorra
dia cherrer cun gosos consumidos,
po m’iscaldire ancora,
como chi frittu intendo innoghe fora.

E chena lughe iscrio
paràulas chi naschen
che sole cando abreschet su manzanu;
e tando in chelu ’io
cussas nues chi paschen
in su lugore nou, inube invanu
sos nuscos de s’ ‘eranu
chirco cun bramosia,
in sulcos de ammentu,
in padros d’ausentu,
semenados de ganas ch’intendia
currinde intr’ ‘e su coro,
in sas arestes àndalas insoro.

Prantare rosas cherzo,
po ti nde fagher donu
cand’an a crescher, friscas, fioridas;
e su coro t’abberzo,
dimandande perdonu
po sas promissas fattas isvanidas.
E tando mi nd’ischidas
cun albores pintados
in s’aera ispanéschida,
ube da ora est créschida
sa pranta ‘e sos disizos auppados,
chi dìliga m’isfozas,
cando de donzi dólima m’ispozas.


Nessun commento:

Posta un commento