de Giovanni Moro
Funtanedda 'e Muzzanu cristallina,
fìntzas si so lontanu penso a tie.
Tue bundas da-e una raighina
de umbrosa castanza note e die.
Tue m'amentas cudda pizzinnia
chi tempus mi daiat d'ascurtare
cando 'egrussiolu s'armonia
s'uniat a su tou bubullicare
e deo m'incurvavo a ti vasare
buffande a fruncu s'aba tua dizzosa
comente unu Narzisu chi abrazzare
cherìat cuss'imagine amorosa.
E como chi so prenu de affannos
a tie torro prò mi rinfriscare
e buffande m'irmentico sos annos,
sa tristura 'e su vagabundare.
Si s'aba tua arribat fin'a mare
de zertu nd'at a bider bellas cosas,
ma est zertu no at a olvidare
custa birdes castanzas friscorosas;
e in su pensamentu at a torrare
a custu grussiolu e a su veranu
chi colana sa die a cunsertare,
ignorende sos benes de lontanu.
In su mundu non bi nd'at menzus cosa
che un 'ora colada acurzu a tie,
acanta a s'aba frisca che sa rosa,
chi sichit a bundare note e die.
http://www.luigiladu.it/poesias/a_sa_funtana_de_muzzanu.htm

 
Nessun commento:
Posta un commento