A
Mamma
de
Angelino Frau
In
s’asprosu caminu de sa vida,
sen’ancora
cumprire duos annos,
abbandonadu
m’has a sos affannos
de
cust’orfanidade incrudelida!
A
menzus litos Tue ses partida
lassende
custu Mundu de ingannos;
et
eo a turmentos pius mannos
restadu
so cun s’Anim’affliggida!
Ne
Babbu m’has lassadu, pro cunfortu,
ca
s’ingratu destin’orrend’e feu
cunzessu
no mi nd’hat ne mancu mortu!
Solu
solu, a sa volontade ‘e Deu,
in
cust’indifferente Mundu dortu,
lassadu
m’has cun su dolore meu...!
Lassadu
m’has in mesu a s’angustia,
de
carignos brivadu e de cunsizos,
pro
ch’a fundu gustera sos fastizos
de
sa perdida Tua, Mamma mia!
Cantadu
m’hant su solit’anninnia,
ma
no fît cudd’antigu nidu ‘e lizos!
connot’hant
da-e tando custos chizos
disisperu
cun lagrimas ebbia...!
In
podere ‘e s’umana caridade
so
ruttu sen’ischire, oh innozente,
ancor’it’est
chi fît orfanidade!
E
menzus fit istadu, francamente,
pro
no l’ischire mai, in cuss’edade,
d’esser
mort’eo puru de repente!
Ahi,
si tand’abertu su terrinu
m’haiat
sutt’ ‘e pês unu trabentu,
pro
viver de goie, a boltas chentu,
bistadu
fit su menzus determinu!
Ne
si fit com’intesu s’attreminu
de
tristos passos fattos a istentu:
cale
foza ch’ispinta da’ su ‘entu
pienat
de tristura onzi caminu!
A
Tie sol’abertu hat una losa
pro
riposare, Mamma cara, inie
sos
restos d’una vida turmentosa!
E
hat lassad’in tantu dolu a mie
unu
bóidu in s'Anim’affannosa
pienu
a l’ider sol’affacca a Tie!
Cantas
boltas a Tie happo giamadu,
in
mes’a custos trint’ijerros cruos,
cand’ingratu
su Mundu cun sos suos
insultos
che isciau m’hat trattadu!
E
cantas boltas cantas sonniadu
happo
s’ala de sos azudos Tuos!
che
puzone lantadu in mes’ ‘e ruos
da-e
viles ispinas circundadu...!
Ma
Tue no m’has bidu ne intesu:
sos
lamentos e sos disizos mios
andados
sunt che fumu, attes'attesu...
Solamente
m’hant dadu forza, brios
e
puntigliu a sustenner tantu pesu
custa
calda e sinzera loba ‘e rios!?
Un’ammentu
assumancus nde tenzera
de
su Tou serenu e bonu visu,
pro
chi gai in su coro dulche risu
de
ìntimos cunfortos intendera...
0
assunessi a tenner sa sinzera
impressione
‘e t’haer bidu in bisu!
eppuru
mancu custu: donz’accisu
cun
Tegus m’est mancadu, donz’ispera!
E
cantu pro ti bier dia dare
mancu
eo lu poto cunzepire:
sa
vida no mi diat abbastare!
No
pro nudda, ma tando su patire
parrer
mi diat bellu e s’isperare
dia
tenner motivu ‘e persighire...
Medas
boltas ch’intend’un’anninnia
de
calchi bona Mamma premurosa,
chi,
ninnende sa sua menzus cosa,
‘olat
che puma rara ‘e poesia,
l’isculto:
e, pensende ch’eo fia
fruttu
santu eo puru, trista losa
si
mi parat a ojos iscurosa
invece
‘e su brassolu chi tenia!
E
tand’est chi cheria, Mamma cara,
torrare
in brazzos Tuos tot’in una
pro
t'imprimer chent'asos in sa lara!
Torrare
che-i cussu, ite fortuna!
e
pustis morrer paris, sorte rara
su
no bider sa cara ‘e custa... Luna!
______________
Bortigali,
li 19/5/1952 «Manigos»
Pubbl.
in “S’Ischiglia”- ottobre 1953 col titolo “Invocazione”
Nessun commento:
Posta un commento