de Pier Giuseppe Branca
Tres operaios subra ‘e unu silos,
a deghinas de metres dae terra,
no sun cue a gosar’ ‘entos in pilos
o bider’ prus affacca cussa perra
de chelu chi, frimmende cun istilos
de oro, sos meres, ojos a lutzerra,
sempre lis an prummissu. No. Sun cue
a nàrrere cun lìntzitu mudine,
pro chi bene l’intendas pure tue,
chi no est pro l’altesa su ‘addine
patidu, ma pro no ischire inue
siana sa rejone e-i su fine
d’una vida chi no dat prus tzertesa,
mancu cussa ‘e mutire cada die,
tott’umpare, sos fizos a sa mesa.
Ca, pretzisadu an sos meres ‘asie:
“No podimos isperdere ricchesa
pro cuntzèdere postu fissu a chie
est teraccu ‘e nadìa. Torraccontu
cherimos chi bi siat pro su mere.
Niunu bi remuzet un affrontu.
E sou irrevudabile dovere
est àere su coro sempre prontu
a imponnere su propriu crere
a su teraccu, pro chi creat beru
chi a su mere no podet esser’ frade
e chi cun su mezore cunsideru
no isettet sa nostra umanidade,
ma s’atzendat a Deus unu cheru,
pedèndeli unu pagu ‘e caridade”.
Tres operaios subra ‘e unu silos.
S’isteddache, un’unica lutzerra.
Dae cras l’ana nàrrer’ sos pabilos
cantu su trettu tra chelos e terra
eppat segadu o annattu sos filos
de custa nai morta cuntierra.
Terzo classificato al 14° Premio di Poesia Città di Iglesias 2012
Nessun commento:
Posta un commento