giovedì 6 dicembre 2012

Si aia póttidu affunare sas dies

de Vincenzo Mura

Sas conas an pérdidu
sos orizos e sos ojos
sos colores.
Làgrimas de sèppia
‘ettan sos buffones
subra sas pantuminas issoro,
ma non s’ischit mai
si rien o si pianghen.

Chindat s’esistèntzia in tundu
che giostra ‘e piseddina
in chimera ‘e trampare sa morte
o assunessi ‘e la transire.
Ah s’aia póttidu
affunare sas dies
a unu giau ‘e istella!
Dae sas pùppias istraccas
sos bisos si che sun fuidos,
addolidos che puzones
chi an pérdidu
s’àndala ‘e sos nidos.

Ruinzu de atunzu
in agonizu ‘e fozas,
tùncios grogos,
in chintales de iscuru.

In sa néula ‘e sos bisos
si che sun mortos sos fogos
de sas nottes lìmpias nostras.
E su tempus curret,
curret a totta fua,
ma at a torrare,
calesisiat raju falet,
su risu ‘e su ‘eranu.

Cale majia
app’a poder ordinzare
pro ammanettare
in s’intrada ‘e s’atunzu meu
sa balena ‘e sos annos?


Nessun commento:

Posta un commento