martedì 2 settembre 2014

A Flora mea

de Leonardo Angelo Berria 

Rossa ‘e su manzanu
chi luches in tottuve,
tue mi das talentu po sichire.
E mi criccas sa manu,
non n’accatto nedduve,
lizzu meu, su vrore in su fozzire.
Sa izza ‘e s’aurora,
amada bella Flora,
cal’isteddu ti vizzat su drommire?
E m’affranzas cuntinu,
illejannemi sempèr su caminu.

Tue ses tottu cantu,
tue sa vida mea,
tue s’isteddu meu, donzi chelu:
Tue su locu santu
uve non b’hat ghelèa,
a satristura pones unti velu.
Si mi ses a costazzu
no init su-viazzu,
carignu chi carignas donz’anelu.
Coro ‘e su coro meu
a canno non bi ses juco s‘anneu.

Vrore po donzi die,
chelu mèu isteddadu,
lùna mea, su sole, donzi cossa.
Su coro do a chie
a mimme hat recamadu,
sa pache, su cunfortu, in-d’una rossa.
Bella mea ermossura
vinches donzi tristura,
sa rundinedda mea zeniossa.
Mantene custu coro,
tue ses su suzzellu, su tessoro,

coro chin coro est unti coro como,
s’arcu ‘e chelu meu intro ‘e domo.


Premio di Poesia Villanovatulo - 2° Premio - Sezione Poesia d’amore 2012 


Nessun commento:

Posta un commento